Aan de hand van literatuur, de boeken The Year of the Flood – Margaret Atwood; Frankenstein – Mary Shelley; Nineteen Eighty Four – George Orwell, vergeleek en bekritiseerde Jelte Hommes de uitgangspunten van het Ecomodernisme en Deep Ecology. Waar de eerste in hun Manifest (2015) het accent legt op wetenschap en technologie, samengevat in ‘het Antropoceen’ waarbij de mens centraal staat, legt de tweede het accent op de intrinsieke waarde van de natuur, veralgemeend als Biosfeer, waar de mens juist aan ondergeschikt zou moeten zijn. Hommes benadrukte in beide gevallen de machtsprocessen die in het hedendaagse ecologisch discours aan de orde zijn. Namelijk de mogelijke overschatting van de menselijke macht bij het ecomodernisme en de anonimisering van sturingsmechanismen bij de Deep Ecologists in relatie tot persoonlijke verantwoordelijkheid.
Ingeborg Entrop exposeerde het manifest l’Arte dei rumori van Luigi Russolo uit 1913, dat verscheen in het voetspoor van de Futuristen. In zijn manifest staat de muziekanalyse centraal waarbij het gebruik van dissonanten een integraal onderdeel wordt van de muziektheorie. Met als resultaat een ‘emancipatie van herrie’. Bovendien maakt Russolo ook bijbehorende objectinstrumenten en composities, steeds met het oormerk van de eigentijdse beleving: het geluid van het nieuwe 20e eeuwse machine- en grotestadstijdperk.
Deze inzet gebruikte Entrop als mal voor een ‘Asserintonarumori’, een wandeling door het Asserbos langs de zichtlijnen die bleken te functioneren als geluidskanalen. Het bos transformeerde in een muziekinstrument.
In de discussie naderhand speelde een drietal kerngedachten. De betekenis van ‘het manifest’ als tijdsmoment, taal als bemiddelaar tussen natuur en mens, de intensiteit van de zintuiglijke ervaring.
DeFKa Research 